چرا آسمان شبیه یک رنگین کمان تکراریِ غول‌پیکر می درخشد؟ این رنگین کمان در واقع درخشش آسمان است که معمولأ به آسانی دیده نمی شود. هرچند، یک اختلال مثل طوفان می تواند امواجِ قابل تشخیصی را در جو زمین ایجاد کند.
این امواج گرانشی در واقع نوساناتی در هوا هستند که شبیه نوساناتی هستند که وقتی یک سنگ را در آب راکد می اندازیم ایجاد می شوند. درخشش قرمز آسمان از مولکول‌های OH در ارتفاع ۸۷ کیلومتری که در اثر نور فرابنفش خورشید برانگیخته شده‌اند ناشی می شود، درحالیکه درخشش نارنجی و سبز احتمالأ ناشی از اتم‌های سدیم و اکسیژن در ارتفاعات بالاتر است. در هنگام رانندگی در نزدیکی دریاچۀ کلوک در استان چینگهای در چین، عکاس نوار مرکزی زیبای ستارگان کهکشان راه شیری را مشاهده کرد. وی توقف کرده بود تا از آن عکاسی کند و با حیرت متوجه شد که دوربین عکاسیِ حساسش نوارهایی از درخشش آسمان را در کل آسمان ثبت کرده است. این عکس برجسته به طور دیجیتالی ارتقا پیدا کرده تا رنگ‌ها را زنده‌تر نشان دهد.
برای مشاهده تصویر در ابعاد بزرگ بر روی تصویر کلیک نمایید ↓
کهکشان راه شیری، شب‌ها در آسمانی کاملاً تاریک (به دور از نور ماه و آلودگی نوری) به صورت نوار سفید کم رنگی در آسمان دیده می‌شود. پهنای این نوار تقریباً ۳۰ درجه است.
راه شیری کهکشانی مارپیچی میله‌ای است. شکل کلی کهکشان‌های مارپیچی را می‌توان به یک دیسک یا قرص تشبیه کرد. بخش اصلی اجزای تشکیل دهندهٔ کهکشان (ستاره‌ها، گاز و غبار) در قالب بازوهای مارپیچی در سطح تخت این دیسک قرار دارند. ستارگانی کمتری نیز به صورت هاله‌ای اطراف دیسک را دربر گرفته‌اند. این ساختار مارپیچی تنها در صورتی قابل مشاهده است که بیننده‌ای در خارج کهکشان از روبه‌رو به آن نگاه کند. ما به عنوان بیننده‌ای که از داخل صفحهٔ کهکشان به آن می‌نگریم، اجزای واقع در صفحهٔ کهکشان را به صورت نوار دایره‌ای شکل متراکمی از ستارگان، دورتادور خود می‌بینیم. این همان راه شیری است که شب‌ها در آسمان می‌بینیم. اجزای واقع در هالهٔ کهکشان را نیز که تراکم کمتری دارند، به صورت ستارگانی مجزا در سایر قسمت‌های آسمان مشاهده می‌کنیم. به این ترتیب، علاوه بر نوار شیری‌رنگ مورداشاره، تمام ستارگان دیگری نیز که با چشم غیرمسلح در آسمان می‌بینیم، متعلق به کهکشان راه شیری هستند و این نوار نورانی تنها نشانگر آن دسته از ستارگان راه شیری است که در راستای صفحهٔ کهکشان قرار گرفته‌اند. بخش‌هایی از راه کهکشان که تاریک به نظر می‌رسند، به علت وجود گاز و غبار میان ستاره‌ای است که مانع از رسیدن نور ستارگان زمینه به چشم ما می‌شود.
درخشندگی سطحی کهکشان راه شیری کم است و تنها در آسمانی با حد قدر ۵٫۱ یا بیشتر قابل رویت است.به این ترتیب در مناطق شهری و حومه که آلودگی نوری قابل توجهی وجود دارد و همچنین در شب‌هایی که ماه در آسمان نورافشانی می‌کند، دیدن آن ممکن نیست.
بخش قابل رویت صفحه کهکشان راه شیری، گستره‌ای شامل ۳۰ صورت فلکی را در آسمان اشغال کرده‌است. مرکز کهکشان در صورت فلکیکمان قرار دارد که از سایر بخش‌ها پرنورتر است.
صفحهٔ کهکشان با دایرةالبروج یا همان صفحهٔ مداری زمین (صفحهٔ منظومهٔ شمسی) تقریباً زاویه‌ای ۶۰ درجه می‌سازد.
